Om te beginnen een quiz vraag: Hoeveel Heerlense Olympische sporters kent u? Hebben we die dan, hoor ik u denken! Het antwoord op deze vraag is simpel, Ja! Die hebben we. En de held uit dit verhaal heet Eugene Martineau.
De start op Kaalhei
Ik wil u graag meenemen naar stadion Kaalheide, het kleine stadion waar Roda JC vroeger speelde. Daar waar Roda zijn hoogtij dagen beleefde, het nog ouderwets gezellig was, gebrande pinda’s werden verkocht op de tribune en waar Ron Jans, Martin van Geel en good old Rene Trost hun kunsten vertoonden. Hier in dit kleine stadionnetje in Kerkrade is het voor de geboren Heerlenaar Eugene Martineau allemaal begonnen. Niet op het veld, maar ernaast.
Op 6 jarige leeftijd loopt de kleine Eugene Martineau (geboren in 1980) voor het eerst het stadion in, niet om te gaan voetballen maar om aan atletiek te gaan doen. Hij is inmiddels verhuisd van Heerlen naar Kerkrade-West en zijn vriendjes van de basisschool doen ook aan atletiek. Al gauw wordt duidelijk dat de jonge Eugene talent heeft. Hij probeert na wat jaren waarin ups en downs elkaar opvolgen, zijn carrière naar een hoger plan te tillen. Eugene wil tienkamper worden! Dagelijks traint hij zich hier het snot voor de ogen, veegt het weg en traint verder totdat hij er scheel van ziet. Hij loopt meer meters over de sintelbaan van Kaalheide dan de afstand naar Beijing en terug. De ontelbare rondjes rondom het voetbalveld, de vele landingen op het kussen na het (polsstok) hoogspringen en al het harde werk beginnen langzamerhand zijn vruchten af te werpen. In 2001 wordt hij 8e op het EK atletiek voor junioren onder 23 en in 2003 is hij Neerlands beste tienkamper. Zijn huzarenstukjes moeten dan nog komen.
Het hoogtepunt komt na de val
Zowel in 2004 (Athene) als in 2008 (Beijing) doet hij mee aan de olympische spelen. In Athene beleeft onze Heerlense held een moeilijk debuut. Het toernooi is zwaar.
‘een van de mooiste momenten in mijn loopbaan’
Zowel fysiek als mentaal. Tijdens het polsstok hoogspringen breekt op een hoogte van 4.50 meter zijn stok. Even schrikken dus, maar alles loopt gelukkig goed af. Bij zijn volgende sprong, welgeteld 3 minuten later, moet hij een zwaardere stok gebruiken en ziet hij het somber in. Trillend op zijn benen en met de blik van een konijn vlak voor kerst bereidt hij zich voor op zijn 2e poging. Het publiek in Athene merkt dit, gaat staan en begint massaal te klappen en te juichen. De angst slaat om in adrenaline. Eugene vliegt als een vogel ver over de 4.50 meter heen. In de lucht kan hij al juichen. Het publiek wordt gek. Naar eigen zeggen is dit misschien wel een van de mooiste momenten in zijn loopbaan.
Nog beter in Beijing
Op de spelen van 2008 in Beijing gaat het beter, heeft hij meer ervaring en eindigt hij, mede door een persoonlijk record van 71.44 meter bij het speerwerpen, als 14e. Op dat moment waren er slechts 13 atleten op de hele wereld beter dan Eugene Martineau! Na de spelen van Beijing breken lastige tijden aan. In 2009 neemt hij nog deel aan het WK in Berlijn, hier zal hij eindigen als 19e. De zware mentale en fysieke belasting van de tienkamp gaat hem steeds meer parten spelen. Eugene kent vanaf 2010 een moeilijke aanloop naar de spelen van Londen in 2012, hier weet hij zich dan ook niet voor te plaatsen. De olympische spelen van Beijing blijken zijn laatste te zijn en hij stopt in 2012 met atletiek op het allerhoogste niveau.
Eugene Martineau nu
Inmiddels zijn we aanbeland in 2016 en kijkt de nu 35-jarige Eugene terug op een fantastische periode. Een periode waarin hij veel heeft gegeven voor de sport, maar waarin hij misschien nog wel meer heeft teruggekregen. Eugene woont ondertussen sinds jaar en dag weer in Heerlen en werkt hier als revalidatietrainer bij Wijkel Top Revalidatie (van Ben Wijkel). In de sportzaal is deze man in zijn element. Dit is zijn natuurlijke habitat. Hier voelt hij zich thuis. Zodra hij de sportzaal inloopt verschijnt er een brede, witte glimlach op zijn gezicht. Als trainer zweeft hij door de ruimte. Hij leeft, predikt en ademt nog steeds SPORT! Iedere dag weer begeleidt hij, in zijn domein, sporters en niet-sporters in hun revalidatietraject. Waar hij vroeger, naar eigen zeggen, een “machine” was, maakt hij deze nu zelf. Deze “machines” zijn soms een beetje roestig of moeten van heel ver komen, maar allemaal leveren ze onder de enthousiaste begeleiding van Eugene hun eigen topprestatie en hebben ze baat bij alle ervaring die hij graag met hen deelt.
Eugene Martineau: Niet alleen topsporter en top revalidatietrainer, maar vooral ook een TOP mens. We mogen in Heerlen best een beetje trots op hem zijn.
Tekst: Erik Gerards / Foto: Robert Nijboer
Bron: oogopheerlen.nl